CZY WIDZISZ TO, CO MASZ OBOK?

CZY WIDZISZ TO, CO MASZ OBOK?

Widzę i wiem, że ten dziwny czas zmienił nas wszystkich. Jesteśmy daleko od siebie, a tak naprawdę bliżej niż kiedykolwiek. Ludzie, którzy są dla nas najważniejsi, teraz są doceniani sto razy bardziej. Tych, których nie chcemy w naszych życia, odsunęliśmy jeszcze dalej, bo szkoda życia na toksyczne relacje. Mamy czas na przemyślenia, mam czas na różne emocje. Boimy się, tęsknimy i czujemy się zagubieni. Dla mnie ostatni tydzień, ostatnie dni, to jakby podróż w sam środek mojej głowy. To jakby otwarcie wszystkich szuflad wypełnionych wspomnieniami. To też kilka lat mojego życia, które teraz wróciło ze zdwojoną siłą. Dużo myślę, sporo płaczę, zadaję pytania, odpowiadam, błądzę i znajduję drogę. Najważniejsze jednak jest to, że widzę światełko w tunelu.



Przepracowywałam przez ostatnie dni kilka aspektów swojego życia. Jednym z nich są dzieci, relacje z nimi, jakościowy czas spędzony z nimi i wiele innych. To, że każda z nas kocha swoje dzieci najbardziej na świecie, to jest oczywiste. To,że kochamy je tak samo bardzo, jak mamy je ochotę wystrzelić w kosmos, to też wiadomo. Są jednak rzeczy, o których nie myślimy, nad którymi się nie skupiamy. 

Powiedz szczerze. Umiesz sobie wyobrazić, że dziś ostatni raz kładziesz swoje dziecko do snu? Dziś, kiedy robisz to jak maszyna, jak automat? Dziś, kiedy nie myślisz o tym, że to jest OSTATNI RAZ. Ostatni raz, bo jutro dziecko stwierdzi, ze chce zasypiać z książką, którą sobie sam przeczyta.

Albo. Czy jesteś przygotowana na to, że jutro budzisz się rano i nie masz tego wszystkiego, co masz dzisiaj? Na pewno nie jesteś, bo to totalna abstrakcja. Pisze o skrajnościach, ale czasami, żeby dotrzeć, trzeba sobie uświadomić, że nic nie jest nam dane na zawsze. Jesteś dzisiaj zdrowa? A skąd pewność, że jutro też będziesz? My wczoraj rano chcieliśmy dla odmiany pojechać do maka, nie odpaliło nam auto, a przecież zawsze odpalało. Widzisz te małe buźki, które czują zawód i smutek, bo obiecałaś, bo się cieszyły, a tu niestety - trzeba naprawić samochód. To są małe rzeczy, małe sprawy, ale tak jest ze wszystkim. Z życiem, ze szczęściem, ze zdrowiem, z miłością, z dziećmi. Absolutnie ze wszystkim. Czas ucieka, a my ciągle na coś czekamy. Nie czekajmy, działajmy. Doceniajmy. Cieszmy się. 

Piszę o mega prostych sprawach, ale to właśnie te rzeczy jest najtrudniej dostrzec, bo ciągle skupiamy się na czymś innym. Wiem, że jak tylko spojrzysz na wszystko szerzej, jak dostrzeżesz to, co najistotniejsze, to zrozumiesz o czym mówię. Zwolnij, proszę. Skup się na tym, co dobre. Na tym, co masz. I doceń. Każdą chwilę, każdy dzień. Wszystko. Z małych rzeczy zbudowany jest świat. 




Nauczyłam się cieszyć czasem spędzonym tylko z Kają. Kiedy dzieciaki jadą do swojego taty, to ja zawsze czuję pustkę. Czasem moja pustka  jest tak wielka, że absolutnie nie umiem funkcjonować. Teraz już tak nie jest. Teraz cieszę się chwilą sam na sam z Kają. Teraz cieszę się, kiedy jestem mamą jakby jednego dziecka, choć serce dalej jest podzielone i jego część zawsze jedzie z dziećmi. Nieocenione jest to zmniejszenie odpowiedzialności, kiedy zajmuję się tylko jednym dzieckiem. Doceniam. Korzystam i cieszę się. Bardzo chcę, żeby już zawsze tak było. 


Nasz zestaw do wózka - Coco Bird - jednorożce górą.
8 RZECZY, KTÓRYCH DOWIEDZIAŁAM SIĘ O SWOJEJ RODZINIE PODCZAS PANDEMII

8 RZECZY, KTÓRYCH DOWIEDZIAŁAM SIĘ O SWOJEJ RODZINIE PODCZAS PANDEMII

Nikt z nas nie spodziewał się, że przyjdzie nam żyć w czasach, kiedy najlepiej byłoby siedzieć w swoich czterech ścianach i przeczekać ten najgorszy moment. Nikt z nas nie był na to przygotowany. Nikt nie myślał o tym, co się może wydarzyć. Ja też nie. Z dnia na dzień musieliśmy przystosować się do nowej rzeczywistości. Najpierw trochę w strachu, w panice, później coraz bardziej świadomie, coraz bardziej akceptując to, co się dzieje dookoła. Choć ostatni czas jest dla mnie dość trudny, to staram się widzieć światełko w tunelu i wyciągam wnioski. Staram się zakładać różowe okulary i w małych rzeczach odnajdywać dobro. Czasem się udaje, a czasem wcale. Jest jednak kilka rzeczy, dzięki którym się uśmiecham. Wszystkie dotyczą mojej rodziny.


Da się siedzieć w domu. Dzieci przystosowują się niezwykle szybko do otaczającego nas świata, to my dorośli mamy z tym dużo większy problem. Ja z dziećmi w domu byłam równo 40 dni. Nie chcieliśmy ryzykować, nie mogliśmy pozwolić sobie na luzowanie. Są rzeczy ważne i ważniejsze. Dla nas najważniejsze jest zdrowie i życie najbliższych, często najbliższych z wieloma obciążeniami. Jestem wdzięczna, że mam i miałam możliwości, że mogłam sobie pozwolić na bycie w domu.

Moje dzieci nie są niejadkami - w zasadzie, to nigdy nie były, ale momenty jedzeniowe miały różne - czasem jedzą więcej, czasem mnie. Podczas izolacji jadzę zdecydowanie dużo. Fakt, nie jadły praktycznie słodyczy, a jak już jadły, to raczej te zdrowo, co wpływało bardzo pozytywnie na apetyt. Jedzone były nawet rzeczy, które w normalnej rzeczywistości jakoś bardzo nie odpowiadały kubkom smakowym. Wszystko jest w naszych głowach. Chwilami nie zdążyłam ogarnąć po śniadaniu, a już musiałam przygotowywać kolejny posiłek. Kosmos.

Potrzebny jest schemat. Dzieci lubią powtarzalność, ja też lubię mieć plan. Każdy dzień niby taki sam, a jednak inny. Codziennie coś robimy - odpoczywamy w weekendy, wtedy jest totalny luz, na szczęście w poniedziałek wracamy do naszego starego schematu i robi się spokojniej. 

Dzieci potrafią zmęczyć się w domu. Moje skaczą, biegają, tańczą, śpiewają. Myślę, że kanapa w salonie będzie niebawem do wymiany, nie wiedziałam, że można tyle skakać. Mnie bolą nogi, kiedy patrzę na Kajetana, kiedy znów skacze. Włączamy muzykę i tańczymy, ćwiczymy, wygłupiamy się i wieczorem jesteśmy padnięci. 

Kiedy się nudzimy jesteśmy najbardziej kreatywni. Widzę to w moich dzieciach, widzę to w sobie, ale widzę też w znajomych. Nagle osoby, które nie gotują, nie pieką, nie szyją - odkrywają w sobie nowe talenty. To ma moc, bo mamy więcej czasu, więcej chęci i próbujemy. Ja, mam już zaplanowany cały ogródek u moich rodziców - w końcu wakacje mamy spędzić w tym roku na działce, więc musimy mieć, co robić. Może nawet kupimy namiot i będziemy tam spać. 

Pracujemy nad emocjami, dzieci uczą się przez to, co widzą, a nie przez to, co słyszą. Nie lubię siebie, kiedy zostaję wyprowadzona z równowagi, a panowanie nad emocjami jest wtedy ostatnią rzeczą o jakiej myślę. A z drugiej strony lubię takie sytuacje, bo dają powód do rozmowy, do pokazania dzieciom, że mama ma też swoje granice, że bywa zmęczona i czasem ma dość. Widzę teraz więcej, widzę, czego brakuje moim dzieciom, widzę, z czym mają problem. W normalnej rzeczywistości trudno było czasem dostrzec, gdzie jest problem. Teraz jest łatwiej. 

Każdy z nas potrzebuje chwili dla siebie i samotności. Dzieci też. Mega trudno jest wygospodarować czas tylko dla siebie, kiedy cały czas jesteś w tych samych czterech kątach. W jednym pomieszczeniu jedno dziecko, w drugim drugie, w kolejnym trzecie. Nigdzie nie jesteś sama. Widzę też, że Matylda - dziecko, które lubi być w stadzie, nagle potrzebuje pobawić się sama i robi to coraz częściej. Wiem, że jest ciężko, bo ja sama nie jestem nawet w toalecie, ale chociaż 10 minut wieczorem bardzo doceniam. 

Śmieszne memy, które mówią o tym, że po wszystkim będą rozwody, alkoholizm albo ciąże, to sama rzeczywistość. Nagle zostajemy rzuceni na głęboką wodę. Jedno albo obydwoje z partnerów jest w domu cały czas, to obciążające. Idealnie teraz widać, kto, co robi w domu. Widać też, kto, ile energii wkłada w organizacje domową. Łatwiej jest zaangażować dzieci do pomocy, łatwiej pokazać, że podział obowiązków jest ważny. Ale tez jest mega ciężko pogodzić się z tym, że nie zmienia się otoczenie, że ciągle tylko dom, dom i dom. A jak dom, to i obowiązki.

Wirus się nie skończy. Możemy jedynie zaakceptować to, jak wygląda teraz nasze życie, trzymać się zasady, że im mniej, tym lepiej, dbać o higienę i przestrzegać zasad, a jakoś to będzie. W naszych rękach jest, żeby to jakoś było jak najlepsze. Róbmy dobro, sprawiajmy sobie małe przyjemności i cieszmy z najmniejszych rzeczy. Doceniajmy. 
Copyright © 2014 ja-matka.pl , Blogger