RÓŻ, KUCYKI I WARKOCZE - CZYLI SOBOTA NA STADIONIE

Mało jest tych chwil, kiedy możemy być tylko we dwie. Staram się korzystać z każdej okazji, bo ten czas potrzebny jest nam obu. Lubię być mamą tylko dla niej. Lubię skupiać się tylko na jej potrzebach, móc w pełni się angażować. Dlatego tak się ucieszyłam, kiedy dostałyśmy zaproszenie na mecz od Lechii Gdańsk i Fundacji Lechii Gdańsk. W domu rozgrzebany tort, sałatki i bigos, bo dzień później urodziny Matyldy, mimo to obiecałam, więc jedziemy. 

I połowa, to macanki. Delikatne uśmiechy, ręka mamy w pobliżu. Rozeznanie na stadionie - tu murawa, tu kibice, "a to do czego", "a to po co", "no mamo". Race, okrzyki i petardy - to podobało się najbardziej. Najważniejsze, że były słuchawki, bo bez nich można się trochę wystraszyć. Gol, mecz i koniec. Idziemy jeść.

II połowa, to bieganie z góry na dół, to maskotka lwa, to piona przybita z piłkarzami. Już nikt się nie wstydzi, a mama może iść w odstawkę, są koleżanki. Wielki stadion, betonowe schody i niebieskie niebo tak blisko. Było pięknie. 

Róż, kucyki i warkocze - dziewczyny na stadionie. Dziewczyny rządzą. Małe ciałka, a głos jak petarda. Co prawda krzyczały: "POLSKA", ale kibicowały, to najważniejsze. Dziękuję Dziewczyny - Monika, Monika i Agnieszka. Cudowne zdjęcia robiła Jasińska - dziękuję.

Powiem Wam w sekrecie, że czułam się jak nastolatka. Był taki etap w moim życiu, że na stadionie bywałam często, bardzo często. Śpiewałam, krzyczałam, kibicowałam. Bywałam na meczach małych i dużych, sporo widziałam i trochę wiedziałam. Były to jednak czasy, kiedy na stadionie nie było bezpiecznie. No i teraz miałam najlepszą towarzyszkę, nigdy nie było tak fajnie.