MOJE BLOGOWANIE

Piszę od ponad trzech lat, zaczęłam krótkim wpisem z powitaniem. Pisałam, uczyłam się, zmieniałam. Było kilka przełomów, kilka przemian. Zmiany pewnie będą już zawsze, bo lubię, kiedy coś się dzieje. Lubię zmieniać, przestawiać, odświeżać. Nowy szablon? Czemu nie! Logo? Owszem! Mam wtedy większą ochotę, żeby działać. 

Wyjaśnijmy sobie od razu, że to nie jest post poradnikowy. Nie znam się, wciąż się uczę. Każdego dnia odkrywam coś nowego. Gdyby nie blogowe koleżanki, to nie wiedziałabym większości rzeczy. Nie znam sposobu, nie wiem, jak się przebić, nie jestem specjalistką. Nie mam kasy na biznesplan i trochę jestem przerażona tym, jak ten nowy świat wygląda. Niech każdy idzie własną ścieżką.

Własna droga. Kiedy zrozumiałam, że każda z nas jest inna, że każda z nas ma inne potrzeby, inne aspiracje, to zrobiło mi się lżej. Przestałam się porównywać. Chętniej zaczęłam tu zaglądać, pisać. Poczułam, że bardziej mi się chce. Dotarło do mnie, że nie muszę być taka, jak wszyscy - o tym będziecie mogli przekonać się już niebawem. Pokaże więcej naszego prawdziwego życia.

Kiedy zaczynałam pisać, to myślałam, że to nic trudnego. Siadam, piszę i gotowe. Nic bardziej mylnego. Każdy tekst, każde zdjęcie, to normalna praca. Tym bardziej, jeśli wszystko robisz sama. Nie wiem, jak musi to funkcjonować u tych najbardziej popularnych blogerów. Szacun, serio!

Zaczynałam pisać i miałam nadzieję, że manna z nieba będzie sama leciała. Gówno prawda. Manny nie mam do dziś, ale nie, nie narzekam, bo dla mnie jest dobrze. Ściemniałabym, gdybym napisała, że nie myślałam o jakichś współpracach, że nie marzyłam o tych wszystkich gadżetach od firm. Marzyłam, ale dziś wiem, że żeby coś osiągnąć trzeba dużo dać od siebie, ogrom pracy, chęci i samozaparcia. Miałam parcie, teraz go nie mam. Zbyt wiele zrozumiałam. Powiem jeszcze jedno. Kiedy ja odpuściłam, to wszystko zaczęło się kręcić samo.

Nie będę popularna, ale czy to jest ważne? Jakiś czas temu myślałam, co zrobić, żeby się przebić, żeby wybić, żeby mieć więcej? Dzisiaj o tym nie myślę, a nawet powiem więcej - jest dobrze tak, jak jest. Owszem byłoby mega fajnie móc zrobić z bloga biznes, ale to nie jest mój czas jeszcze. Nie czuję presji. Mam fajnych czytelników. Małą, ale wierną grupkę. Każda wiadomość, każdy komentarz jest dla mnie na wagę złota. Uwielbiam z Wami rozmawiać, pisać, polecać i radzić się. Uwielbiam być dla Was. I bardzo dziękuję, że i Wy jesteście.

Blog jest moim pamiętnikiem. Zaczęłam pisać, bo bałam się, że zwariuję po narodzinach Matyldy. To moja odskocznia, tu uciekałam w trudnych chwilach. Później dzieliłam się z Wami swoimi osiągnięciami, bo bardzo chciałam się zmienić i przypomnieć sobie, że jestem również kobietą. Jestem zupełnie inna osobą. ostatni rok, to same zmiany. Zmieniam się każdego dnia.

Dlaczego o tym piszę? Po zmianie szablonu przejrzałam też wszystkie wpisy na blogu, najpierw chciałam je usunąć, bo są szczerze mówiąc słabe, ale kiedy przemyślałam wszystko, to stwierdziłam, że właśnie dzięki tamtym wpisom dzisiaj jestem inna, dzięki tamtym wpisom lepiej piszę (wciąż nieidealnie), dzięki tamtym wpisom jestem tu, gdzie jestem.

Jestem malutkim blogiem, piszę ku pamięci, o swoich przeżyciach, przemyśleniach i tego nie chcę zmieniać. Chociaż szykuję też kilka zmian, to chcę, żeby blog był miejscem, do którego chętnie wracacie. Jesteście z mną?