NIE KOCHAM SWOJEGO DZIECKA?

W głowie kocioł. Wszystko się miesza. Myśli pędzą. Zadręczam się. Analizuję. Kocham? Nie kocham? Co ze mnie za matka? Jak mogę wątpić? Jak mogę  w ogóle zadawać sobie takie pytania? To moje dziecko, moja córeczka, mój największy skarb... Płaczę, łzy lecą po policzku... Czuję do siebie odrazę. Mam wyrzuty sumienia. Dlaczego mnie to spotyka? Dlaczego robię to własnemu dziecku?

Szpital. Wizja dłuższego pobytu. Strach, lęk. Emocje. Łzy. Tęsknota. Tak bardzo tęskniłam za Matyldą. Bałam się o Kajtka, z drugiej strony chciałam być z moją maleńką córeczką, która nie wiedziała, co się dzieje, nie rozumiała. Urodziłam. Kajetan ok. W głowie myśl - gdzie ona jest, co czuje, co myśli. Tęskniłam. Tak bardzo tęskniłam. Przyjechała po nas do szpitala. Biegła do mnie przez cały korytarz. Płakałam. Tuliłam. Całowałam. W końcu ją miałam. Była ze mną. Wydawała mi się taka duża, taka dorosła, taka inna... Pierwszy raz nie widziałam jej tydzień. Najdłuższy i najgorszy tydzień w moim życiu.

Po powrocie do domu natłok obowiązków mnie przygniótł. Matylda, Kajtek, remont - za dużo tego wszystkiego. Rozchwiana ja, hormony dają o sobie znać. Jest źle. Pocieszam się, bo wiem, że to minie. Po urodzeniu Mati było podobnie - dam radę. M. wrócił do pracy. Zostałam sama. Było okropnie. Ciężko, bo to nowa sytuacja, wiadomo, ale nie w tym problem... Problem jest we mnie, ogromny problem. Czuję, że sama nie dam rady, nie poradzę sobie. Co noc płaczę, w ciągu dnia chowam się w łazience i wylewam  łzy, nie daję rady. 

Matylda w mgnieniu oka wydała mi się dużym dzieckiem. Na tyle dużym, że nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego nie może pójść do łazienki sama (wcześniej chodziła), nie umiałam zrozumieć, czemu ciągle czegoś ode mnie chce, dlaczego nie potrafi się sobą zająć, dlaczego krzyczy i płacze. Hormony tak działały, że wydawało mi się, że powinna mi chyba obiad ugotować - nie wiem... Zrozumiałam całkiem niedawno - chciała zwrócić na siebie moja uwagę, chciała znowu mieć mnie dla siebie, chciała, żebym wróciła i była tylko dla niej. Nie radziłam sobie  z tym wszystkim podobnie jak ona. Miałam do siebie pretensje, bo jak to mi mogą się przytrafiać takie rzeczy? No jak?

Płakałam i płakałam. Nie wiedziałam, co mam robić. Nie umiałam w Mati znów zauważyć tego dziecka, którym była. Przytulałam ją, ale trochę mechanicznie. Całowałam, bo tak powinnam. Dawałam jeść, bo tak trzeba. Próbowałam ukryć to, co się ze mną działo, nie chciałam pokazać Matyldzie, że zmieniłam do niej stosunek. Ona czuła, dzieci są mądrzejsze niż nam się wydaje. Powiedziała mi pewnego dnia, że "nie chce mieć takiej mamy, chcę tamtą". Czułam się potwornie, ale zadziałało jak zimny prysznic. Piszę i znów ryczę - okropny czas za nami. Siedziałam i myślałam, czy ja jej już nie kocham? Dlaczego nie umiem dać jej tego, czego ona potrzebuje? No dlaczego? Długa droga przed nami, długa droga przede mną. Walka, nauka i powrót do przeszłości. Jest ciężko, ale z dnia na dzień lepiej.

Ułożyłam sobie plan, zaczęłam działać. Może to głupie, ale każdego dnia oglądałam zdjęcia Mati - czasem sama, czasem z nią. Śmiałyśmy się przy tym. Opowiadałam jej, jak była maleństwem. Działało. W ciągu dnia starałam się wygospodarować chociaż chwilę, żeby pobyć z Matyldą sama. Wychodzimy na spacery same, jak tylko jest taka możliwość. Robię wszystko, żeby jakoś nadrobić, choć wiem, że czasu nie da się cofnąć. Każdego dnia staram się być lepsza. Chcę być bardziej cierpliwa. Chcę być dla niej taka, jak byłam kiedyś. Na zdjęciach jest nasz czas, nasz noworoczny spacer - trwał tylko chwilę, bo mróz szczypał w policzki, ale było magicznie - oby więcej takich chwil.

Miałam Wam tego nie pisać, miałam zapisać kartki w zeszycie i schować w szufladzie. Bałam się Waszej oceny, krytyki - stwierdziłam jednak, że może komuś pomogę, może ktoś był lub będzie w podobnej sytuacji. Piszę to dzięki mojemu Aniołowi, który czuwa nade mną, który daje kopa, który wspiera i po prostu jest. Ty wiesz, że to robisz - często nieświadomie, często wystarczy, że wysłuchasz. To Ty jako pierwsza usłyszałaś:"ja już jej chyba nie kocham" - potrząsnęłaś mną, powiedziałaś wiele mądrego. Wiem, że gdybyś była w pobliżu, to przytuliłabyś mocno, pozwoliła płakać... Dziękuję.

****************************************

Buty Mati - Geox od MIVO

Przypominam, że na hasło MIVOMATKA30 - macie aż 30% rabatu na zakup dowolnych, nieprzecenionych produktów w sklepie Mivo.pl (kod jest aktywny przez 7 dni, nie łączy się z innymi promocjami, minimalna wartość koszyka to 50 zł). 

Lećcie na zakupy :-).