CIEMNOGRÓD SZPITALNY

Jestem po pobycie w szpitalu. Część z Was na pewno czytała, że po niepokojącym KTG dostałam skierowanie na oddział. Spędziłam tam prawie tydzień, jedynym pocieszeniem było to, że do domu wrócę już z Maleńkim Człowiekiem. Szpital to zło. No, może nie sam szpital, ale pacjenci, a w zasadzie pacjentki. Oddział patologii ciąży, to patologia, ale na pewno nie ciąży. To ciemnogród! Chcecie wiedzieć dlaczego? Zapraszam :-)

Do porodu wybrałam szpital wojewódzki. Po pierwsze ze względu na swoją lekarkę, po drugie, dlatego, że kojarzyłam kilka położnych, po trzecie i najważniejsze jest tam OIOM noworodkowy. Wiecie, jakie jest zdanie o takich szpitalach - moloch, w którym przewija się ogrom pacjentów. Wszyscy narzekają, ale każdy tam idzie. Lekarze beee, pielęgniarki beee, opieka generalnie do dupy, ale miejsc brak. No właśnie, z racji miejsc zostałam przyjęta na oddział ginekologiczny, następnego dnia zostałam przeniesiona, bo byłam "dużą ciążą". Jeszcze na IP pogawędziłam z przemiłą Położną - na temat zmian, narzekania i marudzenia. Kobieta pracuje tam od lat, widziała już wiele i potwierdziła, że większość rodzących narzeka na opiekę, ale jak przychodzi czas porodu, to wybiera ten szpital. Uwierzcie mi, nie taki diabeł straszny. I w ciąży z Mati i teraz miałam okazję leżeć na patologii, nie spotkałam ŻADNEJ niemiłej położnej, czy pielęgniarki. Owszem różne miały humory, ale każdy z nas jest tylko człowiekiem.

Na patologii leżałam z fajnymi młodymi dziewczynami - One pierwsza ciąża, ja już weteranka, bo druga :-p. Każda przestraszona, każda zmartwiona czymś innym, ale wspierałyśmy się. To wsparcie jest ważne, jest mega ważne, żeby spędzić ten czas lepiej, delikatniej, żeby odczarować wszystko, co złe. Dziewczyny dziękowały mi, że ich nie straszę, nie opowiadam bredni. Mówiłam, jak jest, ale nie stwarzałam historii. Trudno uwierzyć, ale kobiety żyją w dziwnym przekonaniu. Każdej poród był najgorszy, najtrudniejszy. Każda z nich najbardziej cierpiała. I to straszenie, co te kobiety opowiadają. Wymyślają takie opowieści, że jak słuchają tego pierworódki, to robią się blade, purpurowe, a na koniec krzyczą, że chcą cesarkę, bo nie urodzą. Oczywiście wszystko, co złe, przeżyła koleżanka koleżanki... Dziewczyny, nie straszcie, nie opowiadajcie głupot. Dajcie każdej kobiecie przeżyć poród na swój sposób. 

Patologia ciąży jest niczym w porównaniu z tym, co się działo na położnictwie. Trafiłam na salę z dwiema młodymi dziewczynami. Takim, które żyją w przekonaniu, że wiedzą wszystko najlepiej. Poza tym, że u jednej facet siedział od rana do nocy, a ja wstając do Kajtka czułam się dość mocno skrępowana, bo wiadomo, jak jest po porodzie..., to opowiadali takie bzdury, że uszy więdły. 

Wiecie, że ser jest ciężkostrawny i nie można go jeść, kiedy karmimy piersią? I zupy pomidorowej z ryżem też jeść nie wolno, a no i smażonego absolutnie nie. I w ogóle najlepiej nic nie jeść. Co z tego, że dziewczyna w kółko powtarzała, jaka jest głodna i zapychała się żelkami, ciastkami i jakimiś dziwnymi batonami... A wiedziałyście, że nie można używać po porodzie podpasek ze skrzydełkami? No i maści na brodawki są po to, żeby nie robiły się zastoje. A najlepsze było to:"nie wyj, bo już mnie wkurwiasz - hahaha" albo "nie dam Ci jeść, nie wyj, bolą mnie cycki - one teraz cierpią, nie dostaniesz". Nie wiedziałam z kim mam do czynienia, więc postawiłam pomóc dziewczynie. Narzekała na ból piersi, delikatnie mówię, żeby poszła pod prysznic, ciepła woda itd., na koniec zimna, no i niech przystawia mała, tym bardziej, że urodziła się z niską wagą, popatrzyła na mnie jak na wariatkę i powiedziała, że się już kąpała... Więcej się nie odezwałam. 

Pomijając fakt pacjentek, które pierdzielą jak potłuczone, które mają misje i wiedzą wszystko najlepiej, to jest też coś, co bardzo miło mnie zaskoczyło w samym szpitalu. Kiedy urodziłam Mati, to konsultantka laktacyjna była, ale trzeba było się z nią umawiać i jej szukać. Teraz zaś dwa razy dziennie chodziła po wszystkich salach - pytała, rozmawiała, doradzała - ogromna zmiana na plus. Przychodził również psycholog, rozmawiał z nami, obserwował. Świetne zmiany. Mam nadzieję, że będzie coraz więcej takich inicjatyw, które pomogą młodym mamom - wsparcie po porodzie jest niezwykle ważne.

Dziewczyny, jak było u Was?

Jakie są Wasze szpitale?

Mogłyście liczyć na pomoc personelu?

Jestem bardzo ciekawa, jak działają inne szpitale.