GDZIE JESTEŚ MAMO?

Nie spodziewałam się, nie miałam pojęcia. Wydawało mi się, że jestem silna, że dam radę, że tęsknota mnie nie pokona. Jednak jak zawsze, dopóki się nie przekonam na własnej skórze, to nie uwierzę. Serce mam rozdarte, tęsknota, to okropny stan. Inaczej tęskni się za mężem, a inaczej za dzieckiem. Inaczej tęskni się, kiedy sami decydujemy się na wyjazd, a inaczej kiedy zostajemy do niego zmuszeni. Inaczej jest, kiedy możemy się do czegoś przygotować, a inaczej, gdy zostajemy postawieni przed faktem dokonanym…

Czwartek – kontrolne KTG, przyjechałam do swojego lekarza. Zrobiłam wynik i okazuje się, że mam iść do szpitala. Patrzę na lekarkę i zaczynam się śmiać. Mówię, żeby sobie nie żartowała, że przecież Matylda, dom, itd. Wypisuje mi skierowanie, daje zalecenie powtórzenia KTG za 2 h. Patrzę i nie wierzę, ale oczywiście stosuję się do polecenia. Maluszek jest bardzo niespokojny, rzuca się w brzuszku, widać, że coś mu nie pasuje. Lekarka nie chce ryzykować, bo to nie moment na eksperymenty. Kolejne KTG jest lepsze, ale nikt nie chce wziąć na siebie odpowiedzialności – nie dziwie się, sama jestem przestraszona. Przecież chodzi o zdrowie, a może i życie mojego dziecka, dużego, donoszonego dziecka – ok, zostaję.

Na samą myśl o Matyldzie mam łzy w oczach. Miałyśmy przygotować kołyskę dla Kajtka, obiecałam jej. Mówiłam, że wrócę, to przygotujemy miejsce dla Brata. Czekała, wiem, że czekała, a mama nie przyjechała… Usłyszała tylko, że mama jest u lekarza, że musi zostać. Tata, Babcia – każdy próbował jej na spokojnie wytłumaczyć, ale to jest dziecko, nikt nie wie, co ma w głowie. Nikt nie wie, jak się czuje, jakie emocje nią targają. Wieczorem M. zawiózł Mati do Babci, bo tam czuje się najlepiej. Mogłam ją jeszcze przytulić, pocałować - zajechali do mnie. Mati wtulona we mnie jak małpka, była smutna. Czułam, że nie wie, jak się odnaleźć, że nie bardzo rozumie o co chodzi… Tłumaczyłam jej, ale widziałam, że jest rozdarta, zła, że ma do mnie żal. Pożegnała się, pojechała. Zasnęła wtulona w Tatusia. M. mówił, że już dawno tak mocno się nie przytulała.

Mam wyrzuty sumienia, że nie dotrzymałam słowa, że nie wróciłam… I choć wiem, że Matylda jest mądrą i rozumną dziewczynką, to nie mogę sobie poradzić. Od wczoraj mam kryzys, wyłabym od rana do nocy – wiem, że to też wpływ hormonów na pewno, ale serce mi pęka.

Codziennie rano, kiedy dzwonię w słuchawce słyszę: ”mamo, gdzie jesteś” – serce rozpada mi się na milion kawałków. Najgorszy był piątek, zadzwoniłam, a ona się rozpłakała, ja razem z nią. Uśmiechnęła się, kiedy powiedziałam, że do domu wrócę już pewnie z Kajtusiem – powiedziała: „oooo” – zadowolona. Nie dzieje się jej krzywda, jest pod najlepszą opieką – wiem to wszystko, ale emocje mną targają.

Tęsknię… Tak bardzo tęsknię, że na widok dzieci biegających w szpitalu mam łzy w oczach. Wczoraj w kiosku znalazłam gazetkę z Peppą, już widzę radość Matyldy – nie mogę się doczekać, kiedy ją przytulę, pocałuję, wezmę w ramiona. Mam nadzieję, że w ciągu kilku dni będziemy wszyscy razem.