CZY TO JUŻ DEPRESJA?

Anonimowo czasem łatwiej się mówi o emocjach, o swoich odczuciach, o tym, co siedzi nam w głowie. Dlatego też zapytałam autorkę, czy mogę zrobić z części jej wiadomości wpis. Zgodziła się. Liczę na to, że wśród Was może znajdą się osoby, które będą potrafiły wesprzeć - chociażby słowem.

Zosia, tak nazwijmy bohaterkę. Moja czytelniczka, która po ostatnim moim wpisie napisała wiadomość. Mama prawie dwuletniej dziewczynki. Wcześniej bizneswoman, teraz mama na pełnych obrotach. Ma męża, On niestety jest więcej poza domem niż w domu, taka praca. Chociaż od niedawna szuka czegoś na miejscu i to daje dużą nadzieję Zosi. Kobieta jest generalnie sama, rodzina daleko, mało znajomości.

Część wiadomości, jaką dostałam:

"(...) Jestem zmęczona, jestem potwornie zmęczona byciem tylko mamą. Brakuje mi towarzystwa, kontaktu z ludźmi, brakuje mi kobiecości, nie wiem jak, nie mam możliwości. Boję się o siebie, o córkę. Mam ochotę uciec. Nie jestem szczęśliwa. I choć kocham córkę, to czasem jej tak bardzo nie lubię... Uśmiecham się na pokaz, zakładam maskę i staram się iść dalej, a tak naprawdę, to nie mam siły wstać z łóżka... Wyjście na zakupy, kupienie sobie czegoś daje mi kopa, ale na chwilę, bo później chciałabym więcej i więcej.

Jestem tak nerwowa i sfrustrowana, że najmniejsza pierdoła potrafi mnie doprowadzić do furii. Mam ochotę drzeć się do zdarcia gardła, żeby bolało. Mam ochotę walić głową w ścianę, żeby sobie ulżyć. Najczęściej jednak boje się, że mogłabym coś zrobić córce, bo jej wycie powoduje we mnie takie okropne nerwy, że nie umiem sobie z tym poradzić. Staram się nie reagować, rozmawiać z nią, ale czasem nie daję rady, zwłaszcza kiedy jestem niewyspana. Wtedy jest najgorzej... Mam wyrzuty sumienia, płaczę... Chciałabym się z nią bawić, uśmiechać i dawać tą radość, którą miałam kiedyś...

Jak wstanę z dobrym humorem i wiem, że to będzie dobry dzień, czuję taki spokój, jest mi dobrze – wtedy lubię siebie najbardziej, mam cierpliwość, mam chęci, jest fajnie. Czasem wstaję, jest dobrze, a po chwili dopada mnie jakiś wewnętrzny szał, ale staram się jakoś nad tym zapanować. Najczęściej jednak wstaję z wewnętrznym niepokojem, strachem, lękiem, obawami. Nie radzę sobie wtedy z najmniejszymi błahostkami. Chciałabym przespać cały dzień, a przecież przede mną tyle obowiązków.

Nie wiem, co sobie o mnie teraz pomyślisz, co masz w głowie. Nie oceniaj mnie, proszę. Chyba po prostu potrzebuję pomocy."

Najpierw nie wiedziałam, co napisać, bo nie czuję się na tyle kompetentna, ale z drugiej strony cisnęło mi się na język:"szukaj specjalisty", "idź do psychologa/psychiatry", ale nie wiedziałam, jak Zosia zareaguje na moje słowa. Wiedziałam jednak, że na pewno szuka pomocy i woła o tę pomoc, bo właśnie zrobiła pierwszy krok, żeby coś zmienić. Podesłałam jej najpierw swój stary tekst o moich emocjach po porodzie (TEN) - żeby wiedziała, że nie jest sama, później od razu przyszedł mi do głowy tekst Matki Prezesa o depresji (TEN). Poprosiłam, żeby przeczytała. Zaczęłyśmy rozmawiać, powiedziałam, co ja bym zrobiła na jej miejscu - atmosfera się rozluźniła, więc mogłam sobie na więcej pozwolić. I wtedy Zosia zapytała: "jak ja mam to zrobić, jak zadzwonić, jak się umówić, co mam powiedzieć" - nie bardzo wiedziałam, co odpowiedzieć, bo sama zupełnie nie wiem, ale pomyślałam, ze psycholog/psychiatra, to taki sam lekarz, jak każdy inny, więc powiedziałam, żeby była szczera i spróbowała. Oczywiście poradziłam, żeby odpoczęła, bo to może wiele zmienić.

Moi Drodzy Czytelnicy, może ktoś z Was był w takiej sytuacji i zechciałby w kilku słowach o tym napisać. Może jesteśmy w stanie chociaż trochę dobrym słowem wspomóc Zosię. Może Wasze historie będą wstanie pokazać światełko w tunelu. Nie można być obojętnym na to, co dzieje się z innymi. Ja czuję się w obowiązku, tym bardziej, że Zosia napisała właśnie do mnie.

Udostępniajcie na swoich tablicach, komentujcie - może znajoma znajomej coś poradzi. Wiem, że mogę na Was liczyć.