JAK POZBYĆ SIĘ UCIĄŻLIWYCH SĄSIADÓW?

Mieszkamy w bloku/kamienicy? Nie wiem. W każdym razie mamy sąsiadów, jak większość. Jedni są mili, inni nie są zbyt otwarci, ale generalnie wszyscy współpracujemy. Dogadujemy się.

Nad nami mieszkała starsza kobieta, która niestety już zmarła. Mieszkanie po niej przejęła córka - oczywiste. Postanowiła to mieszkanie wynajmować - nie mam z tym problemu. Z tym, że z racji tego, że mieszkanie jest dość zaniedbane i staroświeckie, to wynajmują je ludzi raczej mało wymagający - do nich też nic nie mam. Problem zaczyna się w momencie, gdy Ci ludzie tak uprzykrzają nam życie, że nie możemy normalnie funkcjonować.

Dlatego pytam - jak pozbyć się uciążliwych sąsiadów?

Sąsiedzi I

Młody chłopaczek mieszkał tu przez tydzień. Pił, bił, darł mordę. Imprezował całe noce przez cały tydzień. Po interwencji mieszkańców właścicielka wypieprzyła go.

Sąsiedzi II

Młoda para z dwójką dzieci. Dzieci jak to dzieci wiadomo - biegają, skaczą, bawią się, ale funkcjonują normalnie. Chodzą do szkoły. Śpią o normalnej porze. Matka przestraszona. Szara myszka. Biedna kobieta pijaka. Ojciec alkoholik. Pije, pije i jeszcze raz pije. Koło tyłka by mi to latało, gdyby nie fakt, że jak pije, to imprezuje, a jak imprezuje, to 3 razy w tygodniu wita u niego policja. Rozstali się. Znalazł sobie inną. Dopiero zaczęły się awantury, bicie i tłuczenie talerzy. Na szczęście wyprowadzili się.

Sąsiedzi III (obecni)

Baba wyglądająca jak chłop, po dłuższej chwili widać, że nie do końca z nią wszystko ok. Bez faceta, za to z dwójką dzieciaków. 2 i 4 lata. Po pierwszej naszej nocy, kiedy poszliśmy spać po 3 nad ranem, bo dzieci grały w piłkę, postanowiłam do nich pójść w dzień. Kupiłam czekoladę, ubrałam Matyldę (miała 4 m-ce). Naiwnie myślałam, że jak zobaczy dziecko, to zrozumie o co mi chodzi, przecież sama jest matką. Dzień dobry nie odpowiedziała. Czekoladę prawie mi wyrwała z ręki. Młodszy chłopaczek spadł prawie ze schodów, starszy biegał, jakby był w jakimś amoku. Powiedziała mi tylko, że młodszy śpi w idealnej ciszy (zlituj się kobieto, jaka cisza), a drugi w idealnej ciemności. Odpuściłam. Napierdalają czym się da. Walą, skaczą, biegają. Grają w piłkę. Drą się. Młodszy wieczorami przed zaśnięciem płacie przez godzinę - serce mi pęka. I naprawdę nie miałabym nic przeciwko, gdyby to wszystko nie zaczynało się około godziny 19-tej i kończyło grubo po północy. Chodzenie do nich jest na nic, bo oni nie widzą problemu. Inni sąsiedzi też się skarżą, ale to nam walą po głowie. Zadzwoniłam do właścicielki, ale ona uważa, że jest ok. Na policję nie chciałam dzwonić, bo co powiem, że dzieci jak zombi chodzą spać nad ranem? Nie wiem już, co robić. Mam dość. Czasem mam ochotę pójść do niej i wykrzyczeć, żeby zamknęła w końcu mordę i uciszyła dzieciory, ale co to da - nic!

Naprawdę nie jestem czepialska. Naprawdę nie stwarzam sobie problemu sama. Po prostu nie mam już cierpliwości. Nie wiem, co zrobić. Nie mam pomysłu. Może mieliście podobny problem? Może macie pomysł, jak mogłabym zareagować? Zawsze mogę na Was liczyć, może i tym razem. Będę wdzięczna za pomoc.