PATRZYSZ NA TE DRZWI

Siedzimy w salonie. Wszędzie są Twoje zabawki. Bawisz się. Patrze na Ciebie i czuję ogromne szczęście - jesteś dla nas całym światem. Drzwi od Twojego pokoju i naszej sypialni są zasunięte.

Nagle patrzysz. Patrzysz na drzwi sypialni i wołasz: "Tata". Pędzisz do drzwi. Patrzysz na nie z nadzieją. Oczko Ci się zaświeciło. Wiem, czuję, widzę. Zapomniałaś, że tata poszedł do pracy, że przecież wychodził, robiłaś papa, dawałaś buziaka. Byłaś pewna, że po otwarciu drzwi w pokoju będzie tata.

Mówię: "Kochanie, tatuś poszedł do pracy, niedługo wróci".

Idę za Tobą, żeby Ci pokazać, że taty niestety nie ma. Wchodzimy do pokoju, zasuwasz do łóżka, sprawdzasz - taty nie ma :-( Widzę ten zawód na Twojej twarzy, widzę, że tęsknisz. Patrzę na Ciebie i nie wiem, co zrobić. Łzy napływają mi do oczu, ale biorę się w garść. Przytulam Cię mocno i tłumaczę, że tata niebawem będzie już z nami, że poszedł do pracy, że wróci.

Idziemy do salonu, bawimy się dalej. Tylko ja jakoś nie mogę dojść do siebie. Nie umiem zrozumieć, dlaczego ten świat jest tak zbudowany, że większość czasu spędzamy w pracy.

Dlaczego tak jest, że żeby jakoś żyć musimy sobie żyły wypruwać?

Dlaczego musimy się na tyle godzić? Tak wiem, kredyt, opłaty, jedzenie - za coś trzeba żyć.

Tylko jakim kosztem?

Jutro znów wstaniemy, znów będziemy się bawić, aż nagle spojrzysz na te drzwi...